zandkorrel

ik heb een zandkorrel,
hij is heel speciaal.
geen idee waar ik hem vandaan haal.
niemand heeft er één,
ik voel me speciaal.

maar dan glipt hij uit mijn zak.
de zandkorrel kwam en ging,
met het zelfde gemak.

maar alleen ik heb de zandkorrel gehad,
ik voel me speciaal.
ik hoopde dat de zandkorrel me niet vergat.

de zandkorrel is echt weg en het verlies doet pijn.
ik zoek verder,
en kom bij een woestijn.
nooit geweten dat er zo veel zijn.

dan zie ik het zandkorreltje van mij,
nog steeds de speciaalste.
dat maakt me blij.

maar ik ben niet alleen,
nog meer jongens om me heen.
ze kijken naar mijn zandkorreltje.

mijn zandkorreltje is klein en weerloos.
het maakt niet uit wie haar koos.
ze zoend er mee en date hem een poos.

ik weet het,
er is een hele woestijn.
maar toch is dat te klein.
ik voelde me speciaal en dat was fijn.

de wind nam het zandkorreltje mee,
maar het zandkorreltje was nog steeds mijn vriendin dus het was oke.

maar nu zie ik waar de wind heen blaast,
ik zie het zandkorreltje.
ik zit er naast.
en onder het zandkorreltje zit mijn vriend.
zandkorreltje
zandkorreltje
dit heb ik niet verdient!

ik hoef je niet!
maar dat je gaat met mijn vrienden.
dat doet mij verdriet!